Birinci Sonbahar

Bir divaneyimdir şimdi, aşkınla yanıp tutuşan
O gözler eskisi gibi bakmıyor ya!
En çok da o yüzden gökyüzü olurum
Ve… Toprak ıslanır.

Varla yok arasında gidip geliyorsun, sevgilim
Bir açıp bir kapatıyorsun kollarını
Bu kaçıncı hüzün?
Bu kaçıncı özleyişim yollarını.

Bitirmek mi zor gelir bir hayatı
Yoksa tamamlamak mı daha da zor
İşte böyle bir arafta kalmışız da
Sevgiler yarım bırakılmış ve kimse ölmüyor.

Çiçekler solmak üzeredir,
Sonbaharın gelişinden.
Ben bir güz tanıdım ki çiçek açtıran
Patika yollarımı bıkmadan her gün aşan…
Söylesene, bu kaçıncı bahar
Bu kaçıncı çiçek solduran.
Güzdür bizi bir yapan
“Bir”dir bu, birinci sonbahar.