Rönesans Kadın
Sen, içimde her köşeye küfler bırakan fırtına ve yağmur
Geçici bir hâldin, denizlerde köpürdün ve gittin
Birkaç fırça darbesi gerekli izlerine
Tavanı beyaza boyama vakti şimdi
Çamur edildin dülger darbeleriyle.
Bin fikir geçer aklımdan her nota uğradığında kulağıma
Din fakir besler, şeyhlere soda yetmez iftar masalarında
Dörtnala koşar kimisi kısrak
Ört üstünü yalanların ulaşmadan ulağıma.
Dost acı söylemeden gerekli farkındalık
Baş tacı edilenler şimdi başsız alabalık
Biraz tatlı ve ikliminiz soğuk
Beşeri yalnızlıklardan oluşuyor her kalabalık.
Az işitir bir kulağım diğeri sana sağır
Azim işi bitirtir ama ağlarım seni tutamayacak kadar ağır
Kırılmış kulplarım, iç ısıtır ama el yakarım
Bu gece senden bir güneş daha uzaklaştım.
Sen, içinde her köşeye küfler bıraktın
Denizlerde köpürdün ve uzaklaştın
Birkaç kez uğramalıyım benekli dizlerine
Havanı ayaza boyamışlardır kadın.
Belki gerçekten de tatlı sıcak kış vakitleri vardır en sert ayazlarda
Belki de ölüm vardır sonunda “Behçet”in
Ben kimsen olmuşumdur artık senin
Kokun dolaşırken şehrimde el adamının burunlarında
Ben kimsem artık ölmüşümdür kesin.
Bence ölümü beklemekle aynı şeydir olmak cenin
Saatlerime düşler kuruyorum
Bir yanım sözünü dinler, bir yanımda ellerin
Vaatlerine karın doyuruyorum
Ki sen yıllarıma karşılık yazılmış karşılıksız bir çektin
Belki de birinin kahvesine âdetten tuz biber ektin
Bir çiçektin koparmaktan çekindiğim
Kendiliğinden soldun
Ve toprağımı zehirledin.
Müzik: Balmorhea – Remembrance
Rıhtım: Sayı 38
http://rihtimdergi.com/ronesans-kadin/
