Sizli Kale’m VII

31.
Birlikteyken sessiz kalışlarımız olurdu,
bir mutluluk ne kadar sessiz olabilirdi,
işte o kadar.

32.
Hayatın tüm gürültüsünü senin sessizliğin alıp götürürdü.
Sen konuştuğunda bütün kuşlar alçalıp seni dinlerdi,
yapraklar hışırdamayı keser sana kulak verirdi…

33.
Bir mektup ne kadar doldurulmalı bilmiyorum,
seni mutlu edecek ne varsa onu biliyorum ben.

34.
“Her gün mektuplaşıyorduk.
Hiç yazmaya vakit yoksa, boş koyardık kağıdı zarfa,
bu “seni seviyorum” demekti.” – Ferhan Şensoy

35.
Cümlelerimden artan,
kağıdın tüm beyaz kısımlarınca seviyorum seni.